Αποτελεί μια διαταραχή της φυσιολογικής μελάγχρωσης του δέρματος κατά την οποία τα μελανοκύτταρα (κύτταρα της βασικής στιβάδας του δέρματος που παράγουν την μελανίνη) καταστρέφονται. Ως αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος έχουμε την δημιουργία λευκών κηλίδων στο δέρμα σε διάφορα μέρη του σώματος. Οι τρίχες που βρίσκονται εντός αυτών των κηλίδων πολλές φορές είναι και αυτές αποχρωματισμένες. Παρόμοιες κηλίδες μπορεί να εμφανισθούν και στους βλεννογόνους του σώματος (π.χ. στοματική κοιλότητα, ρινική χοάνη).

Περίπου το 0.5-1% του παγκόσμιου πληθυσμού πάσχει από λεύκη. Η μέση ηλικία  έναρξης είναι η 3^η δεκαετία αν και μπορεί να εμφανισθεί σε οποιαδήποτε ηλικία και  προσβάλλει και τα δύο φύλα σε ίδιο ποσοστό.

Η αιτιοπαθογένεια της δεν είναι ακόμα γνωστή.  Μοιάζει ωστόσο να είναι πιο κοινή σε ασθενείς με ορισμένα αυτοάνοσα νοσήματα όπως ο Υπερθυρεοειδισμός, η Επινεφριδιακή ανεπάρκεια, ο Σακχαρώδης διαβήτης,  η Γυροειδής αλωπεκία και η κακοήθης αναιμία (από κακή πρόσληψη της βιταμίνης Β12).

Oι ασθενείς που αναπτύσσουν λεύκη παρατηρούν, ως πρώτο σύμπτωμα, την εμφάνιση λευκών κηλίδων στο δέρμα τους. Οι  βλάβες αυτές ξεχωρίζουν σαφώς από το γύρω υγιές δέρμα και συνήθως εμφανίζονται σε ηλιοεκτεθιμένες περιοχές, όπως άνω και κάτω άκρα, πρόσωπο, χείλη αλλά και γύρω από οπές του σώματος.

Η λεύκη έχει τρεις κλινικούς χαρακτήρες, ανάλογα με την θέση και την έκταση των βλαβών.

–   εστιακή, η νόσος περιορίζεται σε μια ή λίγες περιοχές.

–   τμηματική οι κηλίδες περιορίζονται σε ένα τμήμα ή  μια πλευρά του σώματος.

–   γενικευμένη ο αποχρωματισμός εμφανίζεται συμμετρικά και σε μεγάλα τμήματα    .   του δέρματος.

Όσον αφορά την πρόγνωση της Λεύκης η εστιακή και η τμηματική λεύκη παραμένει σε ένα μέρος του σώματος και συχνά δεν επεκτείνεται. Στην γενικευμένη λεύκη η έκταση των βλαβών είναι απρόβλεπτη.

Η διάγνωση της Λεύκης γίνεται βάσει της κλινικής εικόνας και του ιστορικού.

Μερικές φορές για την επιβεβαίωση της διάγνωσης μπορεί να χρειαστεί η λήψη ενός μικρού τμήματος δέρματος (βιοψία). Στην λεύκη η βιοψία δείχνει την απόλυτη έλλειψη των κυττάρων που παράγουν μελανίνη, δηλαδή των μελανοκυττάρων.

Επειδή η Λεύκη μπορεί να σχετίζεται και με άλλες αυτοάνοσες παθήσεις πρέπει να γίνεται αιματολογικός έλεγχος που να περιλαμβάνει αιματοκρίτη, θυρεοειδικό έλεγχο καθώς και Σάκχαρο αίματος.

Η επιλογή της θεραπείας εξατομικεύεται και εξαρτάται από τον αριθμό των βλαβών, την θέση τους και  την έκταση τους. Θεραπευτικές επιλογές για την Λεύκη αποτελούν διάφορες τοπικές αγωγές και η φωτοθεραπεία. Σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση αποτελεί και η κάλυψη των λευκών κηλίδων με διάφορα καλλυντικά προϊόντα.